Wojenne dole i niedole „polskiej bandery na Pinie”
12 października 2020
Dzieje polskiej Marynarki Wojennej to nie tylko wielkie okręty i porty morskie. W okresie walk o niepodległość i granice ważne znaczenie – szczególnie na Wschodzie – miały rzeki. Wodne arterie komunikacyjne, pełniące zarazem rolę poważnych przeszkód terenowych, nie mogły pozostać bez należytego nadzoru i zabezpieczenia.
W kwietniu 1919 r. z inicjatywy por. marynarki Jan Giedroycia powstała Flotylla Pińska. W skład nowo powstałej flotylli rzecznej weszły łodzie i motorówki przejęte od Niemców. Do jej zadań należało współdziałanie z oddziałami lądowymi, dozorowanie dorzecza Prypeci oraz zwalczanie sowieckiej Flotylli Dnieprzańskiej. W początku 1920 r. Flotylla Pińska zasilona została m.in. sprzętem zdobytym na Armii Czerwonej. Ostatecznie na jej stanie znajdowały się dwa statki opancerzone, dziesięć jednostek pomocniczych, a także liczne pomniejsze jednostki pływające. Pod względem operacyjnym podlegała wówczas dowództwu 9 Dywizji Piechoty. Latem 1920 r., w wyniku ofensywy bolszewickiej i niekorzystnego dla strony polskiej obrotu wydarzeń na froncie flotylla ta przestała istnieć (pozostały sprzęt zatopiono, załogi ewakuowano). Jej znaczenie dla bezpieczeństwa polskich granic podkreśla fakt, iż po zakończeniu wojny polsko-rosyjskiej 1919-1921 Flotyllę Pińską odtworzono.
Ilustracja: Wikipedia.
Galeria
Rozwiń Metryka
| Podmiot udostępniający informację: | |
|---|---|
| Data utworzenia: | 2020-10-12 |
| Data publikacji: | 2020-10-12 |
| Osoba sporządzająca dokument: | |
| Osoba wprowadzająca dokument: | Aleksy Piasta |
| Liczba odwiedzin: | 1181 |
