Polska broń pancerna II RP rozpoczęła swoją historię od… pociągu
25 maja 2020
Pod pojęciem broni pancernej rozumieć należy całą grupę formacji wojskowych wyposażonych w różnego typu i rodzaju pojazdy opancerzone. W okresie międzywojennym w pojęciu tym oprócz najbardziej rozpoznawalnych czołgów, mieściły się również pociągi pancerne.
Kiedy w październiku 1918 r. jeden z oddziałów Polskiej Organizacji Wojskowej rozbroił austro-węgierski dywizjon pancerny, w rękach polskich znalazł się pierwszy pociąg pancerny. Z czasem podobną drogą Polacy pozyskali kolejne składy kolejowe tego typu, zaś improwizowane pociągi pancerne budowano i naprawiano m.in. w Warszawie i Krakowie. W ten oto sposób polska broń pancerna rozwijała się stopniowo do znaczących rozmiarów (kilkadziesiąt pancernych składów kolejowych) w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1919-1921. Według stanu na dzień 1 grudnia 1920 r., w Wojsku Polskim służyło 26 pociągów pancernych – co wynikało m.in. z poniesionych strat bojowych oraz zużywania się sprzętu. Ich zastosowanie w walce miało duże znaczenie, ze względu na wsparcie wojsk własnych ogniem artylerii, a także na mobilność i pewnego rodzaju materiałową niezależność wobec innych jednostek.
Polskie pociągi pancerne w świadomości współczesnych pozostają niejako w cieniu swych „młodszych kolegów” – czołgów, które znalazły się na wyposażeniu Wojska Polskiego wczesnym latem 1919 r., wraz z przybyciem do Polski 1 Pułku Czołgów sformowanego we Francji w ramach Armii Polskiej gen. Józefa Hallera.
Rozwiń Metryka
Podmiot udostępniający informację: | |
---|---|
Data utworzenia: | 2020-05-25 |
Data publikacji: | 2020-05-25 |
Osoba sporządzająca dokument: | |
Osoba wprowadzająca dokument: | Aleksy Piasta |
Liczba odwiedzin: | 1276 |